O mnie

Studiowanie filologii angielskiej bardzo mi pomogło w odkrywaniu języka angielskiego, szczególnie w kwestii wymowy. Ale w czasie studiów widziałem też ogrom lingwistycznego bełkotu opartego na świętym widzi-mi-się szanowanych lingwistów. Ze studiami pożegnałem się po lekcji dyplomowej, w trakcie której akurat dziwnym trafem przypadło mi wyjaśnić dzieciom w 5 klasie czas Present Continuous. Wiedziałem już wtedy, że uczniowie zapominają w tym czasie o użyciu czasownika BE, oraz o końcówce ING, co wynikało z tego, że mówiono im, że BE oraz ING w tym czasie nic nie znaczą. W czasie mojej lekcji dyplomowej, obserwowanej przez oceniających mnie wykładowców, wyjaśniłem uczniom, że w tym czasie mówimy, że ktoś – jest – robi-ący coś, -ący to właśnie końcówka –ing, poza tym trzeba powiedzieć, że ja jestem robiący, ty jesteś robiący itd.. Efekt był zgodny z oczekiwaniem – uczniowie nie mieli problemu z prawidłową składnią zdania, za to obecni tam metodycy mieli problem ze mną. Mimo, że skutecznie nauczyłem konstrukcji tego czasu, moją lekcję oceniono ledwie dostatecznie, gdyż miałem czelność dosłownie przetłumaczyć coś, czego się nie tłumaczy przecież – czasownika BE oraz końcówki ING użytych w tym czasie. To wystarczyło, abym kilka tygodni poźniej skutecznie rozwiązał pewien dylemat. Otoż w dniu, w którym miałem zdawać egzamin licencjacki – w tym samym dokładnie dniu, w miejscowości Warszawa miał zagrać popularny wówczas zespół promujący wyroby przemysłu hutniczego – Metallica.. Nie zastanawiałem się długo i kupiłem bilet na pociąg do stolicy..